ความรักของอาตี๋ 1. จุดเริ่มต้นของความรัก

“ไอตี๋โว้ย...ไอตี๋น้อยโว้ยยย ตื่นๆๆๆ!!” เสียงอาม่าของผมดังขึ้นพลางเคาะกระทะทำกับข้าวอยู่ 
“เด๋วน่าม่า...ขออั้วะนอนต่ออีกนิดนะZzzzZzz” ใช่แล้วครับ เสียงผมเองที่ยังคงนอนหลับตาปี๋พลางหยิบหมอนมาอุดหูไว้ 
“ตามใจลื้อ ดูนาฬิกาเอง อั้วะไม่สนละนะ” อาม่าย้ำคำ ซึ่งผมก็ไม่สนใจ เหอะๆ- - 

ผมนอนหลับตาต่อ ความรู้สึกมันสบายเมื่อสิ้นเสียงของอาม่าผมที่สุดแสนจะแสบหูไป แต่แสงแดดมันก้เริ่มส่องหน้าผมมากขึ้น จนผมคิดในใจ ‘เห้ย ไรวะ!?’ ผมเอาหมอนปิดหน้ากันแสงแดด แต่มันทำให้ผมตะหงิดๆ ‘แสงแดดหรอ หรือว่า!?’ ผมมองไปที่นาฬิกาปลุกเรือนโตรูปชินจังถอดกางเกง(แอบหื่นเกย์ลึกๆ เห้ยไม่ใช่-*-’) สิ่งที่ผมได้เห็นทำให้ผมสดุ้งขึ้นทันที ‘7.45น.’ นาฬิกาบอกเวลาผมซึ่งอย่างกับจะโดนเชือดเฉือนใจ ‘ชิบหายแล้วไง ต้องไปเรียนนี่หว่า’ 

“ม่า ทำไมไม่ปลุกผมเร็วๆอ่ะ?” ผมตะโกนจากห้องนอนผมซึ่งอยุ่เหนือครัวที่อาม่าทำกับข้าวอยู่พลางหยิบเสื้อนักเรียนมาเปลี่ยน แบบซักแห้งตัวเองไปเลย(ไม่อาบน้ำมันซะเลย-*-) 
“ใครว่าอั้วะไม่ปลุก อั้วะปลุกลื้อตั้งแต่ก่อนเจะโมงแล้ว อาตี๋” เสียงอาม่าตอบกลับมา 

ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูห้อง คว้าเป้ที่ใส่หนังสือเรียนไว้เพียงไม่กี่เล่ม แล้ววิ่งจู๊ดลงไปข้างล่าง ‘กำเวนนนน’ ผมนึกขึ้นได้ไม่ได้ใส่เข็มขัดอีก ผมวิ่งขึ้นบันไดไปอีกครั้งถึงห้อง หยิบเข็มขัดมาใส่แล้ววิ่งลงบันไดอีกครั้ง ผมใส่ถุงเท้าปากคาบกระเป๋าตังที่เพิ่งใส่เงินที่อาม่าผมยื่นให้ 

“อาม่าอั้วะไปก่อนนะ หวัดดครับ” ผมหยิบรองเท้ามาใส่แล้วสวัสดีอาม่า 
“อ้าว ลื้อไม่กินข้าวก่อนหรือไงอาตี๋?” 
“อยากกินหรอกนะอาม่า เอาไว้อั้วะกลับมากินเย็นนี้แล้วกัน อั้วะไม่ทันแล้วววว!!!”ผมพูดอย่างเร่งรีบ 

ผมวิ่งสับไกเกียร์หมาไปที่วินมอเตอร์ไซด์ ร.ร.ผมอยู่ในตัวเมืองกรุงเทพนี่แหละ ก็น่าจะรู้กันว่า7โมงขึ้นไป รถติดโคตรๆเลย ผมขึ้นวินมอไซด์แล้วตัดสินใจบอกพี่เค้าว่าให้เลย60บาทไปส่งที่ร.ร. พี่เค้าก็ตกลง นักขับมอเตอร์ไซด์เสื้อสีส้มพาผมมุ่งสู่ร.ร.อย่างรู้หน้าที่ด้วยความเร็วสูง(ประมาณว่าผมไม่เคยคิดว่ามอเตอร์ไซด์จะขับท่ามกลางรถยนต์ที่จอดเรียงรายได้เร็วกว่าเต่านิดนึง- -) ทำไงได้ล่ะครับ รถวันนี้เปิดเทอมวันแรกของทุกร.ร.มันก็ติดแหงกที่สุดเป็นธรรมดา พี่คนขับสุดหล่อท่านก็ใจเย็นเหลือเกินไม่รู้ร้อนอะไร แต่ผมเนี่ยแหละร้อนจนเหงื่อตกสุดๆ เพราะอะไรน่ะหรือครับเดี๋ยวจะบอกให้ฟัง 

ทุกคนคงคิดใช่ไหมครับว่าแค่สายวันแรกมันธรรมดา อาจารย์อนุโลมสบายๆอยู่แล้ว ชิวๆเนอะ แต่ไอโรงเรียนผมมันไม่เดะ คิดดูนะผมเคยไปไม่ทันครั้งนึงเมื่อปีที่แล้วตอนผมอยู่ม.4 ไอเพื่อนคนอื่นหรือใครๆไม่โดนอะไรเลย แต่ผมดันไม่ถูกกับอาจารย์แถวสายที่สุด ในวันนั้นผมไม่มีวันลืมเลย ผมสุดแสนจะดีใจที่ไม่ต้องไปเข้าเรียน แต่ก็สุดแสนจะเสียใจที่ดันโดนจับทำโทษทั้งวัน โดยมีอาจารย์มันคุมโดยยิ้มมีเลศนัย ผมทั้งโดนวิดพื้น โดนวิ่ง โดนเก็บขยะ โดนสารพัดวิธีที่คนสามารถจะคิดวิธีทำร้ายคนได้ อาจารย์คนนี้อยู่ฝ่ายปกครองครับ ที่ผมไม่ถูกกับเค้าก็เพราะเรื่องหนึ่งตอนม.ต้น ตอนผมไปเจออาจารย์สุดหล่อของร.ร.คนนี้ที่มีผมที่แสนจะงดงามและสุดเท่ที่สาวๆหลงตอนถอดวิกผมนั่นออก- - หัวที่แสนจะล้านเหมือนสะท้อนจากดวงอาทิตย์ส่องเข้าตาผมในขณะที่ท่าน(มัน)กำลังเอาวิกล้างน้ำเปล่าหลบสายตาผู้คนในห้องน้ำ ผมกลั้นหัวเราะไม่ไหวพอเห็นถึงกับปล่อยก๊ากอย่างลืมตัว อาจารย์ก็สะดุ้งเมื่อเห็นผมเลยวิ่งออกมาด้วยท่าทีตกใจพยายามจะห้ามผมไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร ซึ่งผมก็สัญญากับอาจารยืครับว่าจะไม่บอกใครแน่ๆ 

เช้าวันต่อมาของวันนั้น... 

น.ร.ทั่วโรงเรียน รู้ความลับของอาจารย์สุดหล่อครับ ผมโดนอาจารย์เรียกไปเขม่นทั้งๆที่ผมเองก็ไม่ได้บอกอะไรใคร โดนตัดคะแนนจิตพิสัยอีกแหนะ-*-(อาจารย์วิชาสังคมด้วยอ่ะครับ) แต่รู้ไหมครับทำไมคนอื่นๆถึงรู้? ก็เมื่อวานนี้น่ะสิครับ อาจารย์เค้าลืมใส่วิกผมตอนมาคุยกับผม ผมก็พยายามกลั้นหัวเราะ คนอื่นๆได้ยินเสียงหัวเราะผมก็หันมาดู ไอพวกนั้นมันก็หลบไปคุยกับเพื่อนเค้า ไม่ว่านักเรียนหญิงนักเรียนชาย ยิ่งอาจารย์เค้าป๊อปๆอยุ่ด้วย มีหรือจะผ่านไป- -a เรื่องทั้งเรื่องจึงตกเป็นความผิดผมแต่ฝ่ายเดียว- - 

กลับมาปัจจุบันได้แล้ว ไม่ต้องระลึกนาน... 

ตอนนี้ผมถึงหน้าร.ร.แล้วครับ ผมเองไม่กล้ามองนาฬิกาเสียเล้ยยยเพราะทางมองอาจจะค้นพบความจริงตรงหน้า 
“นายสิทธิศักดิ์!!” เสียงของอาจารย์หนุ่มผู้หล่อเหลาแต่หัวล้านดังขึ้นผมสะดุ้งเฮื้อก 
“ค...ครับ= =” ผมมองอาจารย์พลางฝืนยิ้มแหะๆ 
“เธอรอดตัวไปนะวันนี้” เสียงอาจารย์ถอนหายใจแล้วบอกว่าผมรอดตัวทำผมอึ้งสุดๆ 
“ไรนะจารย์” 
“เธอไปได้แล้ว วันนี้มีงานตอนเช้ารับเปิดเทอมนิดหน่อย” อาจารย์อธิบายให้ผมฟัง 
“หา!!”ผมยังพูดไม่เชื่อคำพูดอาจารยืเท่าไหร่ 
“หรืออยากโดน!?” 
“ไม่อยากคร้าบบบบ” ผมรีบย้ายร่างที่ยืนงงไปให้พ้นจากอาจารย์ที่สุด กำลังแสนคิดว่าทำไมครั้งนี้ช่างโชคดีเสียจริงๆ เหอๆ 

ผมวิ่งไปยังลานสนามเทนนิส(แต่ส่วนใหญ่เห็นมีแต่เอาตะกร้อมาเตะเล่น)ซึ่งทุกเช้ามักจะเป็นลานเข้าแถวเฉพาะกิจของนักเรียนชั้นม.5 

‘ผลั้ก!....เอี้ยดดด!!’ 

เสียงผมเปิดประตูรั้วเหล็กเข้าไป อาจารย์ทุกคนหันมามองผมอย่างกับว่าผมเป็นตัวประหลาดที่ชวนสงสัย นักเรียนทุกคนนั่งกันอย่างเงียบเชียบมองดูผมที่เปิดประตูรั้วขึ้นสนิมเสียงดัง ข้างหน้ามีอาจารย์หัวหน้าระดับกำลังพูดและมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งหน้าตาน่ารักใช้ได้ ขาวใสดีแฮะยืนใกล้ๆและก้มหน้าอย่างกับสำนึกผิดอะไรสักอย่าง 

“หึหึหึ....เธอมานี่” เสียงอาจารย์หัวหน้าระดับเรียกผมเข้าไปหา 

ผมเดินเข้าไปงงๆอายๆเมื่อสายตาทุกคู่มองมาที่ผม ผมเดินเข้าไปที่หน้าแถวแล้วอาจารย์ก็ดันผู้หญิงที่ผมยืนอยู่ข้างๆที่กำลังก้มหน้าออกไปเมื่ออาจารย์พูดว่า “ไปได้แล้ว” เธอยิ้มแล้วรีบวิ่งเข้าไปในแถวสายวิทย์ทันที สงสัยจะเป็นห้องเรียนเธอเอง ทุกคนหันมามองผม บ้างก็แอบยิ้มแอบหัวเราะ ผมมองไปตามสายตาอย่างงงๆ เกิดอะไรขึ้น? ผมมองไปที่ไอพวกเพื่อนสนิทผมทางแถวสายศิลป์-ภาษาแถวแรกเลย (คือร.ร.ผมจะแบ่งเป็นบล๊อคๆเป็นห้องๆครับ ห้อง1-2เป็นภาษา ห้อง3-5เป็นคำนวน นอกนั้นก็วิทย์หมด) ไอจิลมันทำท่านิ้วโป้งเชือดคอ ส่วนไอพอลมันเล่นบีบคอตัวเองโชว์ผม ไอนัทมันยิ้มมีเลศนัย ผมยังโง่งงไม่หาย จนกระทั่งอาจารย์พูดขึ้นมา 

“เอาล่ะ เธอชื่ออะไร?” อาจารย์คิ้วเข้มๆ ผมสีดำๆติดหงอกบ้างปะปลายถามผม 
“สิทธิศักดิ์ครับ!?” ผมบอกไปงงๆ 
“ดี...สิทธิศักดิ์ใช่ไหม” 
“ค...ครับ?” ผมพูดย้ำ คราวนี้อาจารย์หันไปที่ไมค์แล้วพูดให้ทุกคนได้ยิน 
“ทำไมเธอถึงมาสาย?” อาจารย์ถามผม 
“สายหรอครับ ก็เมื่อกี๊อาจารย์ที่คุมแถวสายยังบอกผมเลยว่ามาทัน” 
“หรอ แต่ฉันเชื่อว่าเธอเร่งมาจริงๆนะ” 
“ครับผมรีบ อาจารย์รู้ได้ไงหรอครับ?” ผมถามแบบโง่ๆ ทุกคนยังมองผมหลายคนหัวเราะไม่หาย พวกเพื่อนสนิทผมก็ทำท่าล้อเลียนใช้มือจีบแล้วทำท่าเกย์อายๆ 
“ก็เธอไม่ได้รูดซิบกางเกงน่ะสิ หึหึ” 
“เห้ย!?” ผมรีบรูดซิบกางเกงทันที ก็ว่าเหมือนเมื่อเช้าผมลืมอะไรปอีกอย่าง เวงงง 
“เอาล่ะ คราวนี้เราได้คนที่มาสายเป็นคนสุดท้ายแล้ว ไม่ใช่ขนิษฐา แต่เป็นนายสิทธิศักดิ์ คราวนี้สายทั้งตอนเปิดเทอมวันแรก แล้วครูมีของขวัญพิเศษสำหรับนักเรียนคนนี้” อาจารย์พูดจัดแจงจนผมเสียวสันหลังวาบ 

นักเรียนในแถวต่างโห่ร้องด้วยความยินดีอย่างพร้อมใจ ที่เหมือนจะส่งผมไปเชือดอะไรสักอย่าง ผมมองไปทางห้องผมอีกที ไอนัทมันก็มองด้วยสายตาส่งมาถึงผมอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง ‘เมิงเสร็จแน่’ 

“นักเรียนคนนี้ จะได้ไม่ต้องเข้าคาบโฮมรูมและวิชาเรียนคาบแรก” อาจารย์พูดพลางวางแขนพาดไว้ที่ไหล่ผม “แต่ว่าเค้าจะต้องถูกลงโทษจากอาจารย์คุมแถวสายของร.ร.เรา” 
“หา!?” ผมถึงกับอุทานขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเรื่องของอาจารย์สุดหล่อหัวล้าน นี่ผมต้องโดนอีกหรอเนี่ย คิดว่าโชคดีนะเนี่ยที่เข้ามาไม่โดนทำโทษ ดันมาโดนตอนหลังอีก อยากอยู่บ้านหลับตานอนจริงวุ้ย-*- 
“หาอะไรไม่เจอหรือไง เข้าไปนั่งที่!!” อาจารย์สุดโหดโคตรดุสั่งผมพลางดันตัวไปข้างหน้า 

ผมค่อยๆเดินเอื่อยๆไปที่แถวพลางนึกในใจ ทำไมมันซวยงี้ว้า~~ ผมไปต่อแทรกระหว่างไอนัทกับไอจิล ผมมองหน้าไอจิลมันเซงๆ 

“มะกี๊เมิงทำไรวะ” ผมพูดเอื่อยๆรอการโดนเชือด 
“อ่อ เพื่อนรัก กุแค่แสดงวิธีตอนโดนทำโทษให้ดู” แล้วมันก็ทำท่ามองหาขยะแล้วเก็บใบไม้มาใส่กระเป๋าเสื้อผม แบบเยาะเย้ย 
“เออ เอาเข้าไปนะเมิงไอแสดดด” 
“เออ แล้วไมเมิงมาสายวะไอกิต” ไอนัทถามผมจากด้านหลัง กิตชื่อผมเองครับ 
“ก็กุมาไม่เร็วอ่ะ” ตอบแบบไร้อารมณ์ 
“อ่าวไอนี่กวนส้นกุละ-*-” 
“เออ กุตื่นสายว่ะ นาฬิกาปลุกมันเสีย” ผมพูดโทษนาฬิกาปลุกผมซะเลย ถ้ามันรู้แล้วพูดได้คงด่าผมไม่น้อย- - 
“ฮือ~~ ไปดีนะเพื่อนรัก ไปสู่ที่ชอบๆละกันนะ” ไอพอลหันมาหาผมบ้างแล้วเอามือแตะไหล่อย่างอาลัยอาวรณ์ 
“กุยังไม่ตายโว้ย” 

แล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างกับโกหก ผมถูกแยกตัวออกนอกแถวไปยืนกับอาจารย์ซึ่งผมเองก็คิดว่าเป็นหัวหน้าระดับนั่นคืออาจารย์แว่นนั่นเอง (แต่ผมมารู้ตอนหลังจากไอพอลว่านี่ไม่ใช่หัวหน้าระดับ แต่เป็นอาจารย์สอนวิทย์นี่เอง) เมื่อทุกคนเดินแถวออกไปหมดแล้วผมก็รู้สึกเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งอย่างแรง เมื่อท้องฟ้าที่มืดคลึ้มไร้เงาแดดมีแดดส่องลงมาอย่างน่ากลัวและร้อนลุ่มจนทำให้ผมเหงื่อออกได้ในเวลาไม่นาน คราวนี้นรกก็เปิดประตูมาอีก1หลุม จะนรกอะไรอีกล่ะครับก็อาจารย์สุดหล่อไง(ผมขอเรียกชื่อเป็นอาจารย์เดชละกันนะ) อาจารย์มองมาทำผมแบบงงๆแล้วถามอาจารย์แว่น 

“นี่หรอครับเด็กสายที่ให้ผมทำโทษ?” อาจารย์เดชถาม 
“ใช่ครับ ฝากอาจารย์ด้วยนะครับแล้วปล่อยขึ้นเรียนได้ในคาบสอง หวังว่าไม่รบกวนการสอนอาจารย์นะครับ!?” 
“ด้วยความยินดีอย่างสูงครับ” สายตาและรอยยิ้มเผยอขึ้นอย่างมีเลศนัยทำเอาผมอกสั่ยขวัญเขวไปหมดเลยT^T 

และแล้วอาจารย์แว่นก็เดินไปทิ้งให้ผมเหลือเพียงความหวาดหวั่น(ไม่อยากคิดเล้ยต้องโดนอะไรบ้าง) แล้วอาจารย์เดชก็มองผม 

“ว่าไงจ้ะ สุดหล่อมาสาย หึหึหึ” อาจารย์เดชเรียกผมและแล้วนรกก็เกิดขึ้นT^T 

ผมถูกสั่งวิ่งรอบสนามเทนนิส30รอบ วึ่งก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หากเป็นสนามเดียว แต่นี่สองสนามทำผมงิดเหมือนกัน กินเวลาไป30นาที เหลืออีก40นาที(ร.ร.ผมโฮมรูม20นาที เรียนคาบละ50นาทีครับ) อีก20นาทีผมโดนนอนกลิ้งตามพื้นตากแดดไปเรื่อยๆ คิดดูสิครับชุดขาวผมเละ!! แล้วอย่างสุดท้ายผมก็โดนเรียกเก็บขยะจนหมดเวลา หากเก็บขยะธรรมดาผมจะดีใจมากเลย แต่นี่ผมโดนเก็บขยะโดยเอากระดาษแปะหลังว่า ‘ผมมาสาย’ แล้วโดนให้ตะโกนดังๆต่อหน้าทุกคนว่า “ผมมาสายคร้าบ ผมจะไม่มาสายอีกแล้ว” โดยมีอาจารย์เดชยืนคุมตามไปทุกที่ จะในที่สุดเสียงหมดเวลาคาบแรกก็ดังขึ้น ถือเป็นเสียงดึงผมจากนรกเล้ยยยT^T 

“ไปได้แล้ว วันหลังเจอกานใหม่นะนายสิทธิศักดิ์!” อาจารย์เดชเย้ยหยันแล้วเดินหันหลังไป 
‘เตะอาจารย์จะโดนไล่ออกไม๊เนี่ย’ ผมไม่ได้พูดหรอกครับ คิดในใจ- * - 

ผมเดินหอบไปที่ก๊อกน้ำเอาน้ำมาล้างหน้าล้างตา ล้างเสื้อที่เปื้อนฝุ่นด้วยน้ำ ถึงแม้มันจะล่างได้แค่นิดหน่อยก็เถอะ- - หลังจากนั้นผมเดินขึ้นห้องเรียนซึ่งใช้ห้องด้านล่างของตึก2 ห้องเรียนห้องนี้เป็นห้องเหมือนตู้ปลามากครับ เป็นห้องกระจกรอบด้านซ้ายขวา แล้วยังเป็นทางผ่านระหว่างตึก2กับตึก5และทางไปโรงอาหาร มีที่ปิดไม่ให้เป็นกระจกก็แค่หลังห้องและหน้าห้องที่เป็นกระดานดำเท่านั้น ที่ก็แคบจริงๆให้ตายสิ 
ผมเดินไปหยิบเป้วางที่โต๊ะใกล้ๆกับพวกไอพอล 
“ไอกิตเว้ย ไม่มีที่ให้เมิงว่ะ” ไอจิลหยิบเป้ผมยื่นส่งคืน 
“อ่าว ไมวะ” ผมถามมัน 
“วันนี้ที่นั่งเต็ม” มันตอบแบบสะใจ 
“เห้ยได้ไงวะ?” 
“ก็เมิงมาช้าเองนี่หว่า ช่วยไมได้ ฮ่าๆๆ” 
“ที่ข้างเมิงว่างมะไอนัท” ผมหันไปหาไอนัท 
“ไม่ว่ะเพื่อน กุนั่งกับไอพอล”ไอนัทตอบ 
“เออ แล้วเมิงไอจิล อย่าบอกนะเมิงก็มีคนนั่งด้วย” ผมเหล่มัน 
“เออเดะ กุมีคนนั่งด้วยเว้ย”มันตอบท่าทางกวนทีนผมจริงๆ 
“ใครวะ สะเออะมานั่งข้างเมิง” ผมตอบแบบไม่สบอารมณ์ 
‘เปี้ยะ!!’ มันตบหัวผมอย่างแรงเลยครับไอจิล 
“ไรของเมิงวะ”ผมถามมัน 
“อย่ามาพูดไม่เพราะกับแฟนกุ สาดดดด” มันด่าผมทำหน้าเครียด เหอะ มันหน้าเครียดแต่ผมหน้าเจ็บ-*- 
“แฟน!?” ผมงงสิครับ มันมีแฟนเมื่อไหร่ 
“เออดิวะ นั่นไงแฟนมันมาละ” ไอพอลชี้ให้ผมดูแฟนของไอจิล 

และแล้วสาวน้อยที่ไม่สูงมากนัก ผมยาวมัดรวบไว้ด้วยโบว์สีขาวก้เดินเข้ามาในห้อง หน้าตาเธอก็น่ารักดีครับ ผมรู้จักเธอเหมือนกันเพราะเธอก็เพื่อนผมเองแหละห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.ต้นละ เธอชื่อมิน 

“อ่าวเห้ย เป็นแฟนกันเมื่อไหร่วะ” ผมหันหน้าถามไอจิล 
“เมื่อเช้า ไอจิลแมร่งใจเด็ด ไปบอกรักต่อหน้าทั่วห้องเลยว่ะ มินเลยหลวมตัวกับมันได้ เฮ้อ~~” ไอนัทแย่งตอบครับ พลางถอนหายใจกวนประสาทไอจิลมัน 
“ไอเวง เค้าหลงในความหล่อกุเว้ย ฮ่าๆๆๆ” ไอติลบอกกับไอนัท พวผมก็อ้วกสิครับ เหอๆ 
“ใครเอาอะไรใส่คอไม่ทราบคะ” มินถามพวกผม 
“เปล่าจ้ะที่รัก ไม่มี้~~ไม่มี” ไอจิลทำท่าสวีทหวานอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วลุกดึงเก้าอี้ให้มิน 
“อิอิ จ้า” เธอหันมามองหน้าไอจิล แล้วมินก็หันมาหาผม “ว่าไงกิต เมื่อเช้าเป็นไงมั่งสีแดงเชียว 
“เอ้า ยังอุตส่าห์เก็บไปจำอีกนะยัยมิน-*-” ใช่ครับ สีแดงคือสีกกน.ผมเอง เหอะๆ 
“แน่นอนย่ะ ฉันมันคนความจำเพอร์เฟ็กต์” 
“พวกลามกแอบจิตมากกว่าม้าง~~” ผมกวนเธอ แต่ดูไอจิลจะไปเล่นด้วย 
“เออ กุล้อเล่น ใจเย็นเพื่อน(เอ๋อเลย- -) กุไปหาที่นั่งก่อนละกัน” ผมบอกมัน 

แล้วผมก็เดินไปหาที่เก้าอี้ว่างๆไม่มีกระเป๋า แล้วผมก็ได้ที่หลังห้องเลยครับ อีกที่ก็ไม่มีคนนั่ง ผมแปลกใจเพราะปรกติร.ร.จะให้ที่พอดี ที่ผมสังเกตก็มาครบนี่นา.... 

“อาจารย์มาแล้วๆ!!” เสียงของเพื่อนผมคนหนึ่งบอก 
“สวัสดีครับ/ค่ะ คุณครู” อาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ครับ แถมเป็นอาจารย์ประจำห้องผมด้วย 
“เธอนายสิทธิศักดิ์ใช่ไหม!?” อาจารย์มองมาทางผม 
“ครับ ใช่ครับ” 
“เป็นไง สนุกไหมนักเรียนมาสายสุดชั้นม.5 หึหึ”อาจารย์คนนี้ใจดีครับ ชอบกวนเด็ก แต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีรมณ์ให้ใครกวนเท่าไหร่ ผมเลยยิ้มแหยๆให้ 
“เธอชื่อเล่นอะไรจะได้เรียกง่ายๆ” 
“กิตครับ” ผมบอกอาจารย์ 
“อืมๆ โอเคครูจะจำไว้นะนายเป้าแดง” เท่านั้นแหละครับ เสียงหัวเราะดังกระหึ่มห้องเลย ผมล่ะแสนจะอาย ทำไมถึงมีคนเอาแต่จำกางเกงในผม-*- 
“ครั้งนี้นะจ้ะนักเรียน มีนักเรียนมาใหม่คนหนึ่งเดี๋ยวเธอจะมาแนะนำตัวให้พวกเรารู้จักกัน เธอจะอยู่กับพวกเราห้องศิลป์-ญี่ปุ่นนี้นะจ้ะ” อาจารย์บอกพร้อมมีเสียงฮือฮาจากทุกคนในห้อง ผมก็อยากฮือฮาอยุ่นะ แต่นั่งคนเดียวดิ เลยไม่รู้จะฮือฮากับใคร เหงาวุ้ย 
“อ้ะ มาละ” อาจารย์มองไปข้างหน้าเมื่อเห็นใครบางคนอยุ่หน้าห้อง “เข้ามาเลยจ้ะ” 

และแล้วร่างของผู้หญิงผมยาวมัดผมเรียบร้อย หน้าเธอขาวแก้มชมพูนิดๆจากความเขินมั้งครับที่ทุกคนมองเธอ(ซึ่งรวมทั้งผมที่แอบมองตาค้างo_0) รูปร่างเธอผอมหุ่นดีใช้ได้เลยครับ สุดแสนจะเป็นความฝันผมเลย อิอิ เธิอหันมาหาทุกคน 

“เอาละ แนะนำตัวเลยจ้ะ” อาจารย์บอกเธอ 
“ค่ะ ชื่อนางสาวปากกาใจ ทรัพย์มีรุ่งเรืองนะคะ ชื่อเล่นชื่อปุยเมฆ มาจากโรงดรียนcค่ะ” เธอแนะนำตัวเองอย่างขัดเขิน 
‘ชื่อน่ารักจัง’ ผมมองเคลิ้มเลย เหอๆ ผมหันไปมองไอสามตัวดีนั่น มันมองตาค้างเลยครับ ไอจิลโดนมินดึงหูซะผมอยากจะขำ แต่ขำไม่ทันเมื่ออาจารย์เรียกชื่อผม 
“นายกิต” 
“ครับ!?” ผมหันตอบรับแบบงงๆ 
“มาพาเพื่อนใหม่ไปหาที่นั่งซิ” 
“เสร็จโจร....เอ้ย!ได้ครับอาจารย์” ผมตอบยิ้มแบบสบายใจเมื่อมีสิ่งดีๆปรากฏขึ้นมาบ้าง 

ผมแกล้งมองหาที่นั่งให้กับเธอ เอาจริงๆผมเล็งไว้แล้วล่ะว่าที่ข้างผมเนี่ย เสร็จเธอแน่ฮ่าๆๆ ผมเลยอาสาหยิบกระเป๋าเธอไปวางให้ เธอก็เต็มใจโดยไม่ว่าอะไรแล้วเดินตามผมมาที่โต๊ะ 

“เอาล่ะ นายกิตอย่าไปทำอะไรเค้าล่ะ”อาจารย์เตือนผมเล่นๆ 
“ไม่มีทางหรอกครับอาจารย์อ่ะ ผมออกจะเรียบร้อย” 
“อืม เรียบร้อยมากเลยนะ สายตาเธอมันฟ้องว่าคิดอะไรนะจ้ะ” 
“โหยอาจารย์ ผมออกจะน่ารักจะตาย ปิ๊งๆ” ผมบอกอาจารย์พลางทำตาหวาน 
“ปิ๊งอะไรของเธอ เอ้าเรียนได้แล้ว ดูแลเพื่อนใหม่ดีๆล่ะ” 
“คร้าบบบ” 

และแล้วผมก็นั่งเรียนเอาสมุดขึ้นมาจด ผมเองก็ไม่ใช่เด็กเรียนเก่งอะไร เกรดอยุ่แค่3กว่าๆเอง บางทีผมก็แอบเหลือบไปมองเธอนะครับ เธอสวมแว่นสีแดงเล็กๆน่ารักๆเวลาเรียน ทำให้ดูเรียบร้อยมากขึ้น บางครั้งผมแอบหันไปเหลือบมองไปสามตัวเพื่อนผม มันมองมาทางผมอย่างเสียดายอย่างกับหมาคาบไปแดรก ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้ามัน 
ติ๊ง ต๊อง ต่อง หนิ่ง ติ่ง ติง ติ๊ง ต่องงงง... 

เสียงระฆังเวลาเรียนหมดคาบถึงเวลาพัก ผมเลยถือโอกาสคุยกับเธอทันที ตอนนั้นเธอกำลังถอดแว่นแล้วเก็บสมุดจด 

“เธอชื่ออะไรหรอ?”ผมถามเธอ 
“ชื่อปุยเมฆไง”เธอตอบผมเสียงใสๆ 
“เออเนอะ เรากิตนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมมองเธอส่งสายตาแบบแหย่เล่น 
“อืม ยินดีเช่นกันนะจ้ะ”แล้วเธอก็เดินจากไปไม่สนสายตาผมเลย