ความรักของอาตี๋ 2.รอยยิ้ม~

ระหว่างพักหลังจากที่ปุยเมฆเดินออกไปหน้าห้องแล้วคุยอยุ่กับหมิว(เพื่อนห้องผมอ่ะ)เพราะหมิวชวนเธอคุย 

“เฮ้ยไอกิต เมิงนะเมิงงงง” ไอพอลเดินมาบีบคอผมพลางสั่นหัวผมไปด้วย แล้วพูดเบาๆ 
“อะไรของเมิงหา!!!” ผมจับมือมันออก มันเล่นบีบผมซะแน่นเลย- - 
“กุขอย้ายที่หน่อยดิ เดี๋ยวเมิงไม่มีเพื่อนนะเว้ย กุเห็นใจเมิงน้า ไปนั่งกับไอนัทป่ะกุเสียสละ^^” มันยิ้มให้ผมแบบอ่อนโยน(จะอ้วกเว้ย) 
“เหอะ- -” ผมมองมันแล้วทำเชิดๆเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วตบไหล่มันพลางยิ้มให้กลับไป “ไม่เป็นไร กุก็รักเพื่อน กลัวเมิงไม่มีเพื่อนว่ะ นั่งไปเหอะกุไม่ว่า ส่วนตรงนี้กุเสียสละนั่งเอง” 
“ให้กุเถอะน้า~~ เพื่อนรักกุรักเมิงว่ะ” ดูมันอ้อน- - 
“เออให้ก็ได้ๆ” ผมบอกมันง่ายๆ เอากระเป๋าขึ้น คราวนี้มันยิ้มร่าเลยครับแทบจะกอดผม 
“เห้ย ไอกิต เมิงจะให้มันนั่งจริงดิ” ไอนัทมองผมอึ้งๆ 
“เออ กุรักเพื่อน” ผมบอกแล้วทำหน้ายิ้มแบบมีเลศนัย เหอๆ~~ 
“ไอพอล เมิงหันหลังไปนู่นแปปดิ” ผมชี้ให้มันหันหลัง แล้วบอกกมันต่อ “หันไว้นะ จนกว่ากุจะบอกให้หันกลับ” 
“เออๆ” มันตอบรับ 

เสร็จผมล่ะครับ เข้าทางผมละ เมื่อกี๊ผมเห็นฝ้ายรุ่นน้องม.4ซึ่งไอพอลชอบมาตั้งแต่น้องเค้าม.3แล้ว ตอนแรกๆน้องเค้าไม่เคยหันมามองไอพอลหรอกครับ หลังๆเริ่มใจอ่อนคุยกันมากขึ้น น้องเค้าหน้าตาก็น่ารักใช้ได้เลย ผิดขาวๆตาโตๆ สูงสัก163ได้มั้ง ดูท่าทีน้องเค้าเริ่มเปิดใจกับไอพอลแล้วล่ะ ผมเห็นน้องเค้าอยู่หน้าห้อง เลยไปหาน้องเค้าในขณะที่มันยังหันหลังอยู่อย่างนั้น 

“น้องฝ้ายๆ” 
“คะพี่กิต?” 
“น้องฝ้ายพี่มีอะไรจะให้ดู อย่าพูดไรนะตามพี่มา” เสร็จแล้วน้องเค้าก็งงๆเดินตามผมมาอย่างไม่รู้อะไร 
“เมิงหันไว้นะเว้ย”ผมบอกไปพอล น้องฝ้ายยืนข้างผม 
“เมิงทำไมถึงจะแลกที่นั่งกับกุวะ กุอยากถามเหตุผล” 
“ก็...ปุยเมฆเค้าน่ารักอ่า....ช่วยไม่ได้นี่หว่า ไม่เหมาะกับคนอย่างเมิงหรอก ฮ่าๆๆ” ดูมันพูดครับ หล่อตายแหละไอพอล 
“แล้วน้องฝ้ายเมิงอ่ะเพื่อนรัก” 
“อ่อน้องฝ้ายก็น่ารักเว้ย กุรักเค้าแต่กุอยากมีอีกคนไม่ได้หรือไงวะ” เอาละไงครับปากมันพูดเองนะผมไม่เกี่ยว เอิ้กๆ 
“หรอคะพี่พอล~~”เสียงน้องฝ้ายบอกไอพอล แค่ฟังน้ำสียงผมก็รู้เลย น้องฝ้ายชักเดือด 
“เห้ย น้องฝ้าย!!”มันหันมาตาถลนเลย สมน้ำหน้า555+ 
“หนูเพิ่งรุ้นะคะ ว่าพี่คิดอย่างนี้ ดีนะที่ไม่ได้ชอบพี่ เชอะ” น้องฝ้ายงอนเดินหนีไปแล้วครับ ฮ่าๆๆ ไอพอลเดินตามง้อไป ก่อนไปมันมองหน้าผมอย่างกับกินเลือดเนื้อ สงสารเจงเจ้งงงง~~~ 
“ให้มันได้งี้ดิวะ- -”ไอนัทมองผม 
“เออ สมน้ำหน้ามัน ไม่เจียมตัว” 
“เหมือนเมิงมองตัวเองเลยนะ แสดดดด” 
“เออ กุรู้กุไม่หล่อ หัวใจกุมีดวงเดียวดวงน้อยๆ แต่กุก็ยอมมอบทั้งหัวใจให้คนที่กุรักนะสาดดด” ผมบอกมันแบบน้ำเน่า 
“อ้วกกก ไอน้ำเน่า-*-” แล้วมันก็เดินไปที่โต๊ะมัน นั่งดูไอจิลกับมินจีบกัน เจริญ~~ 

ผมเลยนั่งที่เดิมมองกระจกหน้าต่างไปเรื่อย วันแรกมันก็เบื่อๆนี่ครับ การบ้านยังไม่ค่อยมี ไอพอลก้ไปตามง้อน้องฝ้าย ไอนัทก็มองไอจิลกับมินจีบกัน ส่วนผมน่ะหรอ ให้ไปมองไอจิลจีบกับมินมั่ง ไม่ไหวอ่ะ ผมมีความหลังอยู่เรื่องพวกนี้ 

เมื่อ2ปีก่อน.... 

ผมแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อว่าเจน ผิวขาว หน้าตาน่ารัก สูงก็ได้มาตรฐาน ฐานะที่บ้านดี เรียนเก่ง นิสัยดีแคร์คนอื่น ผมได้รู้จักเธอมาจากเพื่อเมื่อผมaddอีเมลล์เธอคุยMSN ตอนนั้นผมก็ไม่ได้สนใจเธอนักหรอก แต่พอได้คุย ได้พบ ได้เจอ ได้สัมผัสความรู้สึกต่างๆ แม้กระทั่งผ่านปัญหาต่างๆมาด้วยกัน มันทำให้ผมรู้สึกเปลี่ยนแปลงจากความรู้สึกต่างๆที่เรียกว่าเพื่อน แปลผันกลายเป็นความรักได้ด้วยเวลาเพียงไม่นาน เมื่อเพื่อนเก่าผมคนหนึ่งพบกับเธอ แล้วได้เธอมาเป็นแฟน ไม่อยากบอกครับ วันที่ผมได้ข่าวนั้นครั้งแรก ผมน้ำตาไหลเลยเมื่อกลับถึงบ้านอยู่ในห้องผม ผมชกกำแพงจนมือเนี่ยแดงช้ำไปหมด แต่ก็อยากให้มันแตกไปเลย แต่ทำไมไม่แตกไม่รู้ ช่วงนั้นผมค่อนข้างซมซานมากๆ เพื่อนมันถามเป็นอะไรกันผมก็ฝืนยิ้มบอกไม่ป็นไร จะมีก็แค่บอลที่ผมถือว่าสนิทสุดในตอนนั้นก่อนมันจะย้ายไปโรงเรียนอื่น มันก็พอให้คำปรึกษาได้ดีเลย เฮ้อ~~~เศร้า 

เอ้า กลับมาปัจจุบันได้แล้ววว~~ 

ตอนนี้เป็นเวลาคาบที่สาม โรงเรียนผมม.ต้นเรียนคาบเช้า3คาบ คาบบ่าย3คาบ ม.ปลายสายศิลป์เรียน เช้า4คาบ บ่าย3คาบ ส่วนวิทย์ก็เช้า4คาบ บ่าย4คาบ เวลาเลิกก็เลยไม่ตรงกันเท่าไหร่นะ เอ้ามาเข้าเรื่องละ ผมเรียนวิชาที่ไม่อยากเรียนที่สุด นั่นคือวิชาสังคมวึ่งอาจารย์เดชตามขึ้นมาสอนจากม.4ถึงม.5เลย ไม่แน่ใจว่าเจาะจงห้องผมรึเปล่า เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเลื่อนชั้นสอน สงสัยจะแค้นผมมาก ผมล่ะเซง-*- 

“นายสิทธิศักดิ์!” อาจารย์เดชเรียกชื่อผม 
“ ค...ครับ” 
“เธอจะเหม่อไปถึงไหน หา!!” ดูก็รู้ว่าเจาะจงหาเรื่องผม ก็ดูไอนัทมันหลับดิ อาจารย์ยังไม่สนใจ- - 
“อ่อ ครับ ผมไม่ได้เหม่อนะ แค่เพ้อ~~”ผมพูดกวนๆเล็กน้อย 
“หึ มาพ้งมาเพ้อ กวนนักนะ เดี๋ยวได้เจอกัน”อาจารย์เดชยิ้มอย่างมีเลศนัย 
“อาจารย์ ผมขอโทษT^T” ผมบอกอาจารย์แล้วยกมือไหว้ เข็ดเมื่อเช้าเอาเรื่อง 
“หึ ก็ดี ครูปล่อยเธอไปก็ได้ คงเข็ดจากเมื่อเช้าสินะ แล้วเจอกันใหม่” ทำเสียงแล้วยิ้มอย่างน่ากลัวด้วยดิ- - 
“ครับ ผมไม่ทำแล้วคร้าบบบ” 
“เออ นั่งลงได้แล้ว” 
“ขอบคุณครับ” ผมนั่งลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปุยเมฆมองผมแล้วคงสงสัยว่าโดนอะไรยังไง(ก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ เธอเพิ่งเข้ามาเรียนคาบสองเป็นคาบแรก) 

แต่ปุยเมฆก็ไม่ได้ถามผมหรอกครับ เธอคงกลัวอาจารย์เดชเหมือนกัน เพราะเห็นสภาพผมที่เสื้อออกเลอะๆฝุ่นก็คงพอจะเข้าใจความหมายบ้างว่าโดนอะไรหนักๆมา ไม่นานสัก4-5นาที เสียงระฆังหมดคาบก็ดังขึ้น ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยิน อาจารย์เดชมองผมพลางจับผมของตัวเอง(วิกอ่ะแหละ)ให้ดูดี ก่อนที่เดินออกไปด้วยสายตาเหยียดหยาม 

“จะบ้าตาย-*-” ผมพึมพำกับตัวเอง 
“อะไรของนายหรอกิต ทำไมท่าทางนายกลัวอาจารย์เค้ามากๆเลย อาจารย์ทำโทษอะไรนายหรอ” ปุยเมฆถามผมด้วยความสงสัย ดูเป็นครั้งแรกเลยที่เธอคุยกับผมก่อน(ถึงจะเจอกันครั้งแรกก็เหอะ ฮ่าๆๆ) 
“จะให้เล่าเรื่องมันก็ยาว ขอโซดาหน่อยดิปุยเมฆจะได้ไม่เมา” ผมยิงมุก 
“กล้าเล่นนะ- -” 
“อ่ะๆ บอกก็ได้....”ผมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง เธอหัวเราะออกมาอย่างกับได้ฟังเรื่องตลกๆในทีวีเลยทีเดียว แต่บอกตามตรงครับใบหน้าเธอตอนนี้น่ารักมากๆ 
“หัวเราะอะไรเนี่ยปุยเมฆ-*-” 
“อิอิ ก็มันขำนี่นา อาจารย์สุดหล่อหน้าเข้มคนนี้ที่เราเห็นเป็นคนหัวล้านหรอเนี่ย ฮ่ะๆ” เธอยิ่งพูดพร้อมกับขำทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้เลย เธอน่ารักมากๆอย่างกับนางฟ้ามาโปรด 
“ตลกอะไรจะขนาดนั้น ระวังจะตกเก้าอี้นะ” 
“ไม่สน(แล้วเธอก็หัวเราะดังกว่าเดิมเล็กน้อย) โอเคไม่ขำละ จะพยายามนะ” เธอบอกผมเอามือป้องปาก ถึงเธอจะหุบยิ้มได้แล้วแล้วหันหน้าไปข้างหน้า แต่ผมก็เห็นเธอแอบยิ้มอยู่ ผมเลยแกล้งเดินไปที่อื่น เธอก็ไม่ได้สนใจ ผมมุดแอบลงไปใต้โต๊ะด้านหน้าของปุยเมฆ 

‘พลุ้บ!!! ว้าย’ 

ไม่ใช่เสียงอะไรหรอกครับ ผมโผล่พรวดด้านหน้าโต๊ะของปุยเมฆโดยเธอไม่รู้ตัวแล้วทำท่าทางให้เธอตกใจ เธอร้องว้ายออกมาอย่างลืมตัวจนเกือบตกเก้าอี้ ทุกคนต่างหันมามองเธอด้วยอาการงงๆ เธอทำท่าไม่รู้เรื่องก่อนจะมองผมค้อนๆแล้วบอกกับผม 

“เล่นอะไรเนี่ยกิต!!” 
“ก็เห็นบางคนหัวเราะแอบยิ้มไม่กลัวตกเก้าอี้นี่” 
“แล้วใครให้นายทำอย่างงี้” 
“ก็แล้วจะให้ทำแบบไหนอ่ะ?” ผมกวนๆเธอ 
“ไม่ต้องทำดิ-*-” 
“ไม่ทำก็ได้....ไม่เอาดีกว่า คงต้องทำล่ะไม่งั้นมันคาใจ” 
“ทำอะไรอีกล่ะ!” เธอมองผมค้อนๆเหมือนเดิม 
“ก็ทำใจไม่ให้รักปุยเมฆไง” ผมมองเธอทำเสียงหล่อๆ มองตานิดหน่อยส่งสายตา 
“แหวะ!! อย่าเล่นนะมุกนี้ อายเค้าตาย” เธอยิ้มเขินๆก้มหน้าลงเล็กน้อย แก้มนี่ชมพูๆเลย น่ารักชะมัดเลยขอบอก ช่วงเวลานี้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม 

‘พลั่ก!!’ โอย ใครตีหัวผมเนี่ย 

“อ้าว ไอนัทตีหัวกุไมวะ” ผมหันหามันเห็นมันถือหนังสือที่ห่อไว้ 
“เปล้า กุอยากรู้มันเสียงดังดีเปล่า” ดูมันทำหน้าไม่รุ้ไม่ชี้อีก 
“ไอเวงงงง!!!” ผมรีบลุกเข้าไปหามันไล่มันซะแทบทั่วห้อง ผมเหลือบไปเห็นปุยเมฆมองมาแล้วยิ้มๆให้ ผมรู้สึกดีเหลือเกินที่ทำให้เธอยิ้มได้ ช่วงเวลานี้อีกแหละที่เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอ... 

“นี่พวกเธอ มานี่วิดพื้น30ที แล้วเอาเก้าอี้ไปยืนหน้าห้องเรียนแล้วยกให้สูงสุดหัวไว้จนหมดชั่วโมง” ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรดีๆจบเล้น อาจารย์หญิงที่อยู่ฝ่ายปกครองเล่นงานเลยครับ(เป็นอาจารย์สอนวิทย์หลักด้วยอ่านะ) ผมกับไอนัทเลยจำใจต้องวิดพื้นแล้วยืนหน้าห้องยกเก้าอี้ตลอดคาบที่อาจารย์สอน จะบ้าตายโดนทำโทษอีกแล้วT^T 

แล้วแล้วเวลาผ่านไปช้ายิ่งกว่าโกหก(แหงล่ะ ผมโดนทำโทษนี่ เมื่อยเว้ยT^T) 

ตอนนี้หมดคาบแล้ว ผมกับไอนัทต่างเอาเก้าอี้ไปเก็บ ผมกะว่าจะชวนปุยเมฆไปกินข้าวกลางวันซะหน่อย แต่โดนเพื่อนผมตัดหน้าไป 

“ปุย....” ไม่ทันที่จะได้พูดเล้ย 
“ปุยเมฆ ไปกินข้าวกับพวกเรานะ” ปูเป้เดินมาถามปุยเมฆ 
“ได้สิ ขอบใจนะจ้ะที่ชวน”เธอยิ้มตอบรับ 

แล้วปุยเมฆก็เดินไปกับพวกปุเป้ที่มีอีกประมาณ4-5คน เวนจริงเลยโดนแย่งไปต่อหน้าต่อตา ปูเป้นะปูเป้-*- 

“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า” ไอจิลไอนัทไอพอล ทั้งสามตัวเลยครับมันหัวเราะผมพูดพร้อมกัน ดูมันดิ้ 
“อะไรของเมิง หยุดหัวเราะได้ยังวะ” ผมพูดแกล้งหงุดหงิด 
“เหอะ บอกแล้วให้กุไม่เชื่อ” ไอพอลมันเล่นอีก 
“ไม่เข็ดน้องฝ้ายหรือไงวะ” ผมขู่มัน 
“น้องฝ้ายอ่านะ เด็กๆว่ะ ง้อแค่นี้เรียบร้อยละ” ดูมันทำหน้ากวนตีนอีก 
“จริงหรอวะ” ผมมองไอพอลพลางเหลือบมองไปนัทอย่างมีเลศนัย 
“อ้าว น้องฝ้ายมายืนนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ย!?” ไอนัทพูดทีไอพอลหันขวับเลยครับ 
“น้องฝ้า....เห้ยเมิงหลอกกุนี่หว่า-*-” ไอพอลหันไปหาไอนัทแทน มีฮาครับ ฮ่าๆๆๆ 
“ไหนบอกไม่กลัวไงวะ” ผมถามมัน 
“ก็ไม่กลัว...แต่กุเกรงใจ” จ๋อยเลย ฮ่าๆๆๆ 
“แล้วนี่เมิงต้องไปรับน้องฝ้ายเปล่าไอพอล” ไอจิลถามมีมินอยูข้างๆ 
“รับดิ ไปเหอะ” ไอพอลตอบแล้วเดินนำไปห้องน้องฝ้ายเลย 

พวกเราทั้งหมดเลยเดินทางไปหาน้องฝ้ายเพื่อรับมาทานข้าวกลางวันด้วยกัน แต่ผมอยากกินข้าวกับปุยเมฆง่า~~~ ฮือ~~~ ยัยปูเป้นะยัยปูเป้-*-