ยังรักเทออยู่

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดจากชีวิตจิงเลยนะคร้าบ ถ้าไม่สนุกก้อขออภัยนะครับ เพิ่งเขียนเปนครั้งแรกอ่าคร้าบ

 


เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสามสี่เดือนที่ผ่านมานี่เองครับ ผมชื่อ เอเชีย นะครับ ผมมีรุ่นพี่ที่โรงเรียนอยู่คนนึงครับชื่อ นัท พี่เขาอยู่ม.6ครับ ส่วนผมแค่ม.3เอง 
ครั้งแรกที่เราเจอกันก้อวันกีฬาสีของโรงเรียนนั่นแหละครับ ผมกับไอดีม(เพื่อนซี้เลยครับ)กำลังนั่งร้องเพลงกีฬาสีกันอยู่ ผมก้อรู้สึกว่ามีคนมาทิ้งตัวนั่งข้างๆผม ผมหันไปมองก้อเหนว่าเปนพี่นัทกับเพื่อนของเขาอีกสี่ห้าคน 
ครั้งแรกที่เหนพี่นัท ใจผมเต้นรัวเลยครับ พี่นัทหน้าคมมากๆเลยครับ ตาโต คิ้วเข้ม ขนตาก้อยาวเปนแพเลยครับ ปากนิดจมูกหน่อย ตรงสเป็กผมแบบจังๆเลยครับ
"ไอเชี้ยเอ!" ผมหันกลับไปมองไอดีมที่ตะโกนเรียกผมจนคนในสีหันมามองกันหมดรวมทั้งพี่นัทด้วย "อะไรของมึงวะไอดีม"  "มึงมองอะไรอยู่วะ" ไอดีมชะเง้อไปทางพี่นัท
"ป่าวเว้ย" 
ผมไม่เปนอันทำอะไรเลยครับ ได้แต่นั่งเหล่ไปทางพี่นัท (หันไปมองไม่ได้ครับ เคยจ้องเขาจนเขาหันมามองอ่ะครับ...ตาดุโคดๆ) จนกีฬาสีเลิกครับ ครูประจำชั้นก้อเรียกไปเข้าแถวครับ
ผมกับไอดีมเดินไปด้วยกันครับ แต่อยู่ผมก้อล้มลงเพราะมีคนมาชนครับ
"ขอโทดครับ เปนอะไรรึป่าว" ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ชนผมครับ ตกใจสิครับ พี่นัทคร้าบบบ
พี่นัทยื่นมือมาให้ผม ผมก้อค่อยๆจับมือพี่นัท พี่เขาก้อดึงให้ผมลุกขึ้นครับ แล้วผมก้อวิ่งหนีออกมาเลยครับ เขินสุดๆเลยอ่ะ
"เปนเชี้ยไรวะไอเอ หน้าแดงเชียว"
"กูร้อน"  "ทำไมเพิ่งมาร้อนตอนนี้วะ มึงบ้าป่าวเนี่ย" แล้วไอดีมมันก้อไม่สนใจผมอีกครับ 
วันต่อมาเปนวันที่ต้องแข่งกีฬาแบบจิงๆจังๆแล้วครับ ผมมีแข่งวอลเลย์บอลครับ ส่วนพี่นัทไปสืบได้ว่ามีแข่งวอลเลย์ กับบอลครับ และแน่นอนว่าผมกับพี่นัทอยู่สีเดียวกันก้อต้องอยู่ทีมเดียวกัน แต่ทำไมตอนซ้อมผมไม่เหนพี่นัทเลยอ่ะ
พอได้เวลาลงแข่ง ผมก้อแข่งเต็มทีเลยครับ แต่มีบางทีที่ผมเซไปซบพี่นัทครับ
แน่นอนว่าเปนมารยาครับ มันเปนโอกาสเดียวนี่ครับ อิอิ
มีอยู่เซ็ทหนึ่งที่ผมกระโดดขึ้นตบลูก แต่ลงผิดท่าครับ ลุกไปขึ้นเลย
"โอ๊ย!" ร้องเสียงหลงเลย
"เปนอะไรรึป่าวครับ" 
อ้ากกกก เปนที่น่าดีใจ พี่นัทวิ่งมาพยุงผมไปนั่งที่เก้าอี้ที่ข้างสนาม มีหมอมาพยาบาล
พี่นัทกลับไปแข่งต่อ แต่ผมแข่งไม่ได้แล้วเพราะข้อเท้าแพลง
แต่ถึงจะข้อเท้าแพลง ผมก้อยังดันทุรังจะไปดูพี่นัทแข่งบอลให้ได้ (ต้องเดินไปที่สนามบอลหลังโรงเรียน) ก้อเลยลำบากไอดีมที่ต้องพยุงผมไป
"มึงจะไปทำไมวะ"
"เออเหอะน่า กูอยากดูบอล"
ไอดีมทำหน้างงๆนิดๆครับ เพราะปกติผมเกลียดฟุตบอลสุดๆ
หลังจากที่บอลแข่งเสร็จแล้ว ผมก้อเดินกลับครับ แต่ระหว่างทางดันไปเจอพี่นัทครับ
"อ้าวน้อง ข้อเท้าเปนยังไงบ้างครับ" พี่นัทเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนแล้วเดินมาถามผม
"ก้อเจ็บอะครับ เดินเกือบไม่ได้" แน่นอนว่ามารยาอีกตามเคยครับ
"รอกูอยู่ตรงนี้นะ ขอเข้าห้องน้ำก่อน" ไอดีมปล่อยมือจากผมแล้วเดินไปเลย ที่จริงผมก้อยืนได้นะครับแต่ขอมารยานิดนึง
ผมแกล้งล้มลงไปกับพื้นครับ พี่นัทก้อทำหน้าตกใจ เขารีบเข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้นเลย 
มือข้างซ้ายเขาพยุงแขนผม ส่วนมือขวาก้อกอดเอวผมไว้ (นึกภาพออกป่ะครับ)
"ขอบคุนครับ" หน้างี้บานเปนกระด้งเลยครับ ใจก้อเต้นไม่เปนจังหวะเลย
"แล้วพรุ่งนี้จะแข่งไหวมั้ยเนี่ย" พี่นัทมองดูสภาพผม
"แฮ่ะๆ"
"ว่าแต่น้องชื่อไรอ่ะ"
"เอเชียครับ เรียกเอก้อได้ครับ"
"พี่ชื่อนัทนะครับ"
ผมกับพี่นัทคุยกันอีกสักพัก ไอตัวขัดความสุขก้อโผล่มา
"เดี๋ยวน้องเอ"
พี่นัทเรียกไว้ก่อนที่ผมจะเดินไปกับไอดีม
"พี่ขอ...เบอร์หน่อยได้มั้ย" พี่นัทดูลังเลนิดหน่อยที่จะพูดออกมา
เล่นเอาฉันใจเต้นโครมครามเลย 
"082......." ผมรีบให้โดยไม่ถามเลยว่าขอทำไม
"ว่าแต่น้องเอกลับยังไงครับเนี่ย"
"ก้อคงแท๊กซี่อ่ะครับ...ทำไมหรอครับ" 
"เดี๋ยวพี่ไปส่งให้เอามั้ย" อ้ากกกกกก...พี่นัทจะไปส่งผม ไอดีมมองมาที่ผมอย่างงงๆ เพราะตอนแรกผมอ้อนวอนให้ไอดีมไปส่ง แต่เปลี่ยนใจซะงั้น
"ครับ"
"งั้นรอพี่แปปนึงนะ ขอไปเก็บของก่อน"
ผมนั่งรอพี่นัทอยู่ที่เดิม ส่วนไอดีมผมก้อจัดการไล่กลับบ้านไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนกลับมันก้อด่าผมเละเลย
"มาแล้วว~ไปกันเถอะ"
พี่นัทเข้ามาพยุงผมเดินไปที่รถมอเตอไซด์ของเขา
ผมบอกทางให้พี่นัทมาส่งที่คอนโด
"เดี๋ยวพี่ไปส่งข้างบนนะ"
พี่นัทจอดรถแล้วพยุงผมขึ้นมาบนห้อง
"จะเข้าห้องก่อนมั้ยครับ"
"ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพ่อแม่น้องจะว่าเอา"
"เออยู่คนเดียว"
"งั้นก้อโอเคครับ"
พี่นัทพยุงผมมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น พี่นัทนั่งลงข้างๆผม 
"ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ" 
"พ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศหมดแล้ว เอไม่ยอมตามไป"
"ทำไมไม่ตามไปล่ะ ไปเรียนต่างประเทศ...ดีจะตาย"
"เอไม่ชอบ น่าเบื่อจะตาย"
ที่จริงแล้ว ชอบชายไทยมากกว่า อิอิ
"แล้วอยู่คนเดียวไม่เหงาหรอเนี่ย"
"ก้อเหงาน่ะสิ ไม่มีคนคุยด้วยเลย"
"ถ้าเหงาก้อโทรเรียกพี่มาอยู่เปนเพื่อนก้อได้นะ"
ว้าวๆๆๆ ได้ใจเอมากเลยคร้าบบบบ
"เกรงใจพี่ป่าวๆ เดี๋ยวแฟนพี่เขาจะน้อยใจเอา"
เปนมารยาอีกเล่ม ที่อยากจะรู้ว่าเขามีแฟนรึยัง
"พี่ไม่มีแฟนหรอก" พี่นัทหันมายิ้มให้ผม เข้าทางปืนอีกแล้วครับท่านเหอะๆ
"งั้นคืนนี้พี่ก้ออยู่เปนเพื่อนเอก่อนแล้วกัน"
"ได้เลยครับน้อง"
สรุปคือคืนนั้น ผมกับพี่นัทก้อนั่งคุยกันจนสามสี่ทุ่ม ผมก้อให้พี่นัทกลับบ้านเพราะเกรงใจเขา หว่านเสน่ห์มามากพอแล้ว
ผมพยุงตัวมานอน เพราะไม่มีอารมจะอาบน้ำแล้ว ระบมไปหมด ถึงจะมีแต่เหงื่อก้อช่างมันเหอะ


.....................เดี๋ยวมาต่อนะครับ แม่จะฆ่าป๋มแว้วววว.......................................................มาต่อแล้วนะ...........................
วันต่อมา เอโทรให้ไอดีมมารับที่คอนโด พอมาก้อเจอพี่นัทกำลังนั่งคุยกับพี่เมย์ดาวโรงเรียนอยู่ที่ม้าหินหน้าตึก เหนแล้วมันแปลบสุดๆเลยอ่ะ เอเดินกระเผลกๆผ่านพี่นัทไป
“อ้าวเอ” ยังจะเหนกูอีกนะ  เอจำใจต้องหันหน้ามามองพี่นัท
“หายดีรึยังล่ะเรา”
“ก้อยังหรอก เมื่อเช้าล้มด้วย เลยเจ็บหนักกว่าเดิมอีก”
“อ้าว...นี่มึงล้มหรอ ทำไมไม่บอกกูวะ” เอาอีกแล้ว ไอนี่ก้อช่างเสือกเหลือเกิน กำลังจะทำให้พี่เขาสนใจกูอยู่เนี่ย
“กูไม่อยากบอก”
“แล้วเปนอะไรมากรึป่าว” พี่นัทมองสำรวจความเสียหาย
“ก้อปวดๆที่ข้อเท้านิดหน่อย ไม่เปนไรหรอก”
เอเดินหนีออกมาเพราะไม่ค่อยอยากจะขัดเขาเท่าไร ไม่รู้ทำไมถึงอยากไปจากตรงนั้นเร็วๆ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องมั้ย” พี่นัทคว้าเข้าแขนเอ ทำเอาเอเผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาชอบ แต่พอภาพที่พี่นัทนั่งคุยกับพี่เมย์อย่างสนุกสนาน รอยยิ้มก้อหุบเลย
“ไม่เปนไรหรอก ไปนั่งคุยกับพี่เมย์เถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ ไปส่งเอดีกว่า”
พี่นัทเข้ามาพยุงพาเอเดินไปที่ห้องเรียน นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองมาที่เอกับพี่นัท เพราะพี่นัทก้อดังในโรงเรียน ทั้งเรียนเก่ง และเปนนักเรียนดีเด่น หล่ออีกต่างหาก 
พี่นัทเดินพยุงมาส่งถึงห้องเรียน เพื่อนในห้องต่างพากันมองมาอย่างสงสัย
“ไอเชี้ยเอ ไปไหนมา! ไอบันมานั่งรอแล้ว” ตายห่..แล้วกู ไอบันเปนเกย์ที่พยายามจะจีบเอ แต่เอไม่ได้ชอบมัน มันก้อน่ารักดีอ่ะนะ แต่ไม่ใช่สเป็ก หน้าตามันออกไปทางเกาหลีอ่ะ ไม่ค่อยชอบเท่าไร
“งั้นเอไปก่อนนะพี่นัท”
“อือ”
เอเดินกระเผลกๆเข้ามาในห้อง ไอบันนั่งหน้าสะแหลนอยู่ที่โต๊ะข้างๆโต๊ะเอ เอเดินหน้าเซ็งไปนั่งที่โต๊ะ
“ข้อเท้าเปนไงบ้างอ่ะเอ”
“ปวดๆนิดหน่อย” 
จุ๊บ!! ไอบันมันคิดอะไรของมันวะ มันมาจูบแก้มเอออออ 
“ไอเชี้ยบานนนนนน!!!” เอตะโกนลั่นห้องเตรียมตัวอ้าปากด่ามัน
“อยากให้คนรู้หรอ” ไอบันยื่นหน้ามากระซิบ เอรีบหุบปากทันที กลัวคนอื่นรู้ว่ามันหอมแก้มเอ
“จำไว้เลยนะมึง มึงโดนแน่”
“เอาสิ บันรออยู่นะครับที่รัก....จุ๊บ!”
“ไอเชี้ยบานนนนน!!!” กะจะตามไปเตะมันซะหน่อยแต่สังขานไม่เอื้ออำนวยเท่าไร

พักเที่ยง...
เอกะจะลงไปกินข้าวสักหน่อย แต่ไอดีมมันหายหัวไปไหนก้อไม่รู้ 
“เอ”
“มึงมาทำไมไอบัน”
“ก้อเหนว่าใครบางคนหิวข้าวก้อเลยจะมาพาลงไปกินไง” ไอเชี้ยนี่มันเปนผู้หยั่งรู้รึไงวะ รู้ไปซะหมด แต่ไม่ค่อยอยากไปกินกับมันเลยอ่ะ กลัวเหมือนกันนะเนี่ย
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ บันไม่ทำอะไรที่รักหรอก”
“ใครที่รักมึงวะ พูดให้มันดีๆนะ” เอชี้หน้าไอบันอย่างหาเรื่อง แต่มันดันก้มลงมาจูบปลายนิ้วเอ หดนิ้วกลับแทบไม่ทันเลย “ฮะๆ ไปเหอะน่า”
มันจูงเอให้เดินตามไป ตอนแรกก้อขัดขืนนิดๆ แต่ก้อหิวด้วยแหละ เลยปล่อยเลยตามเลย
“นั่งรออยู่นี่นะ เดี๋ยวไปซื้อข้าวให้”
ไอดีมมันหายหัวไปไหนของมันวะ ในโรงอาหารก้อไม่มี
“มาแล้ว!” มันไปซื้อข้าวหรือมันไปตดวะเนี่ย ทำไมเร็วเงี่ย
“กินไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวบันไปซื้อน้ำก่อน”
“แล้วทำไมมึงไม่ซื้อมาเลยวะ”  ไอนี่โง่นิ
“ก้อผมมีสองมือนิครับ จะเอามือที่ไหนถือล่ะ” แต่กูโง่ก่ามันอีก
เอทำหน้าเชิดๆใส่มัน มันหัวเราะ (เยาะเย้ยรึป่าว) แล้วเดินไป อยากจะถีบหน้ามันจิงๆ ชอบทำหน้ากวนส้นTEENตลอด
“ว่าไงเอ ทำไมมานั่งกินคนเดียวล่ะ”
“อ้าวพี่นัท เอมากินกับเพื่อนอ่ะ”
“เพื่อนอะไรล่ะ แฟนต่างหาก”
“ไอเชี้ยบัน!! หุบปากเลยนะมึง” มันมาตอนไหนวะเนี่ย
“ไอบันมันล้อเล่นอ่ะพี่นัท ว่าแต่พี่นัทมีอะไรป่ะ” แค่พี่นัทเข้ามาทักก้อดีใจแล้วนะเนี่ย 
“วันนี้จะให้พี่ไปส่งที่คอนโดป่ะ”
“ก้อแล้วแต่ พี่อยากไปส่งป่ะล่ะ เอไม่ชอบบังคับใจใครอ่ะ”
“อยากอยู่แล้วครับน้อง” ยิ้มหวานให้อีกแน่ะ ไม่ต้องก้อได้ แค่นี้ก้อจะละลายแล้ว
“งั้นก้อโอเคเลย” โอกาสมาอีกแว้ว ได้เรื่องล่ะคราวนี้ มารยาอีกหลายเล่มเกวียนที่ยังไม่ได้ใช้ ต้องงัดออกมาใช้ให้หมด ถ้าไม่ได้คราวนี้ก้อไม่รู้จะได้คราวไหนแล้ว
“รอพี่ที่ห้องนั่นแหละ เดี๋ยวเดินไปรับ” เอพยายามทำหน้าเฉยๆ ไม่ออกอาการว่าดีใจสุดโลกเลย
“คนนั้นใครอ่ะเอ” เอาอีกล่ะ ติดนิสัยเสือกมาจากไอดีมรึป่าวเนี่ย
“จะรู้ไปทำไมวะ”
“เอ้า...ก้อคนที่เข้ามายุ่งกับแฟนบัน บันก้อต้องรู้จักไว้ด้วยดิ”
“ใครแฟนมึง ถ้าพูดว่ากูเปนแฟนมึงอีก กูจะกลับห้องแล้วนะ”
“โอ๋ๆ ไม่พูดก้อได้ งอนเปนผู้หญิงเลยนะ”
“ไอเชี้ยบัน!!” ปากดีว่ะไอนี่ มันชอบกูจริงๆรึป่าวเนี่ย เริ่มไม่แน่ใจล่ะ
“อย่าโกดสิจ้ะ เดี๋ยวหน้าแก่นะ”
“ไอสาดดดดด” ไม่อยากคุยกับมันแล้วอ่ะ ผู้ชายบ้าไรวะ ปากจัดชิบเลย
“แล้วตกลงไอหน้าหล่อนั่นเปนใคร” มันหมายถึงพี่นัทใช่มั้ยเนี่ย
“กูไม่จำเปนต้องบอกมึงนิ” หน้ามันเหมือนเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว แต่ไม่กลัวหรอก 
“ที่บันถามเพราะบันหึงเอนะ บันไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้ๆเอ ขนาดไอดีมบันยังทำใจแทบตายเลยนะกว่าจะยอมรับได้อ่ะ เอเหนใจบันบ้างไม่ได้หรอ” 
“เออๆๆ เขาเปนรุ่นพี่ที่เล่นวอลเลย์ด้วยกัน”
“หรอ เปนแค่รุ่นพี่แน่นะ”
“มึงจะเอาอะไรกับกูนักหนาวะ บอกว่าพี่ก้อพี่ดิ” แล้วทำไมต้องมานั่งแก้ตัวให้มันฟังด้วยวะเนี่ย แฟนก้อไม่ใช่ ท่าทางจะบ้าแล้วนะเนี่ยเรา
“ไอเอ! มึงไปไหนมาวะ กูหาตั้งนาน” 
“กูสิต้องถามมึง ไอเชี้ยดีม! มึงไปไหนมา ปล่อยให้กูรอหิวไส้จะขาด”
“มึงนี่บ่นเปนผู้หญิงเลยนะ กูปวดท้องก้อเลยไปเข้าห้องน้ำ” ทำไมมีแต่คนบอกว่าเหมือนผู้หญิงวะ กูก้อแค่บ่นนะ ผู้ชายบ่นไม่ได้รึไงวะ
“แล้วเมื่อกี้ใครวะ”
“พี่นัทอ่ะ”
“กูสังเกดว่าพักนี้เขาจะมายุ่งกับมึงบ่อยๆนะ ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรวะ” ไม่ให้สนิทได้ไงวะ ก้อนั่งคุยกันทั้งคืนแบบนั้น แทบจะรู้อยู่แล้วว่าพ่อแม่เขาชื่ออะไร
“ก้อป่าวหรอก เขาเปนนักวอลเลย์ กูก้อเปนนักวอลเลย์ ก้อต้องคุยกันเปนเรื่องธรรมดา” ยังไม่อยากให้ไอดีมรู้ว่าชอบพี่นัท ไม่แน่อาจจะโดนมันกระทืบเอา เพราะมันเกลียดเกย์อย่างกับอะไร



..........................เดี๋ยวมาต่อนะคร้าบ ตอนนี้ขออาบน้ำก่อน......................................
......................มาต่อแล้วนะ...........................
วันต่อมา เอโทรให้ไอดีมมารับที่คอนโด พอมาก้อเจอพี่นัทกำลังนั่งคุยกับพี่เมย์ดาวโรงเรียนอยู่ที่ม้าหินหน้าตึก เหนแล้วมันแปลบสุดๆเลยอ่ะ เอเดินกระเผลกๆผ่านพี่นัทไป
“อ้าวเอ” ยังจะเหนกูอีกนะ  เอจำใจต้องหันหน้ามามองพี่นัท
“หายดีรึยังล่ะเรา”
“ก้อยังหรอก เมื่อเช้าล้มด้วย เลยเจ็บหนักกว่าเดิมอีก”
“อ้าว...นี่มึงล้มหรอ ทำไมไม่บอกกูวะ” เอาอีกแล้ว ไอนี่ก้อช่างเสือกเหลือเกิน กำลังจะทำให้พี่เขาสนใจกูอยู่เนี่ย
“กูไม่อยากบอก”
“แล้วเปนอะไรมากรึป่าว” พี่นัทมองสำรวจความเสียหาย
“ก้อปวดๆที่ข้อเท้านิดหน่อย ไม่เปนไรหรอก”
เอเดินหนีออกมาเพราะไม่ค่อยอยากจะขัดเขาเท่าไร ไม่รู้ทำไมถึงอยากไปจากตรงนั้นเร็วๆ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องมั้ย” พี่นัทคว้าเข้าแขนเอ ทำเอาเอเผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาชอบ แต่พอภาพที่พี่นัทนั่งคุยกับพี่เมย์อย่างสนุกสนาน รอยยิ้มก้อหุบเลย
“ไม่เปนไรหรอก ไปนั่งคุยกับพี่เมย์เถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ ไปส่งเอดีกว่า”
พี่นัทเข้ามาพยุงพาเอเดินไปที่ห้องเรียน นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมองมาที่เอกับพี่นัท เพราะพี่นัทก้อดังในโรงเรียน ทั้งเรียนเก่ง และเปนนักเรียนดีเด่น หล่ออีกต่างหาก 
พี่นัทเดินพยุงมาส่งถึงห้องเรียน เพื่อนในห้องต่างพากันมองมาอย่างสงสัย
“ไอเชี้ยเอ ไปไหนมา! ไอบันมานั่งรอแล้ว” ตายห่..แล้วกู ไอบันเปนเกย์ที่พยายามจะจีบเอ แต่เอไม่ได้ชอบมัน มันก้อน่ารักดีอ่ะนะ แต่ไม่ใช่สเป็ก หน้าตามันออกไปทางเกาหลีอ่ะ ไม่ค่อยชอบเท่าไร
“งั้นเอไปก่อนนะพี่นัท”
“อือ”
เอเดินกระเผลกๆเข้ามาในห้อง ไอบันนั่งหน้าสะแหลนอยู่ที่โต๊ะข้างๆโต๊ะเอ เอเดินหน้าเซ็งไปนั่งที่โต๊ะ
“ข้อเท้าเปนไงบ้างอ่ะเอ”
“ปวดๆนิดหน่อย” 
จุ๊บ!! ไอบันมันคิดอะไรของมันวะ มันมาจูบแก้มเอออออ 
“ไอเชี้ยบานนนนนน!!!” เอตะโกนลั่นห้องเตรียมตัวอ้าปากด่ามัน
“อยากให้คนรู้หรอ” ไอบันยื่นหน้ามากระซิบ เอรีบหุบปากทันที กลัวคนอื่นรู้ว่ามันหอมแก้มเอ
“จำไว้เลยนะมึง มึงโดนแน่”
“เอาสิ บันรออยู่นะครับที่รัก....จุ๊บ!”
“ไอเชี้ยบานนนนน!!!” กะจะตามไปเตะมันซะหน่อยแต่สังขานไม่เอื้ออำนวยเท่าไร

พักเที่ยง...
เอกะจะลงไปกินข้าวสักหน่อย แต่ไอดีมมันหายหัวไปไหนก้อไม่รู้ 
“เอ”
“มึงมาทำไมไอบัน”
“ก้อเหนว่าใครบางคนหิวข้าวก้อเลยจะมาพาลงไปกินไง” ไอเชี้ยนี่มันเปนผู้หยั่งรู้รึไงวะ รู้ไปซะหมด แต่ไม่ค่อยอยากไปกินกับมันเลยอ่ะ กลัวเหมือนกันนะเนี่ย
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ บันไม่ทำอะไรที่รักหรอก”
“ใครที่รักมึงวะ พูดให้มันดีๆนะ” เอชี้หน้าไอบันอย่างหาเรื่อง แต่มันดันก้มลงมาจูบปลายนิ้วเอ หดนิ้วกลับแทบไม่ทันเลย “ฮะๆ ไปเหอะน่า”
มันจูงเอให้เดินตามไป ตอนแรกก้อขัดขืนนิดๆ แต่ก้อหิวด้วยแหละ เลยปล่อยเลยตามเลย
“นั่งรออยู่นี่นะ เดี๋ยวไปซื้อข้าวให้”
ไอดีมมันหายหัวไปไหนของมันวะ ในโรงอาหารก้อไม่มี
“มาแล้ว!” มันไปซื้อข้าวหรือมันไปตดวะเนี่ย ทำไมเร็วเงี่ย
“กินไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวบันไปซื้อน้ำก่อน”
“แล้วทำไมมึงไม่ซื้อมาเลยวะ”  ไอนี่โง่นิ
“ก้อผมมีสองมือนิครับ จะเอามือที่ไหนถือล่ะ” แต่กูโง่ก่ามันอีก
เอทำหน้าเชิดๆใส่มัน มันหัวเราะ (เยาะเย้ยรึป่าว) แล้วเดินไป อยากจะถีบหน้ามันจิงๆ ชอบทำหน้ากวนส้นTEENตลอด
“ว่าไงเอ ทำไมมานั่งกินคนเดียวล่ะ”
“อ้าวพี่นัท เอมากินกับเพื่อนอ่ะ”
“เพื่อนอะไรล่ะ แฟนต่างหาก”
“ไอเชี้ยบัน!! หุบปากเลยนะมึง” มันมาตอนไหนวะเนี่ย
“ไอบันมันล้อเล่นอ่ะพี่นัท ว่าแต่พี่นัทมีอะไรป่ะ” แค่พี่นัทเข้ามาทักก้อดีใจแล้วนะเนี่ย 
“วันนี้จะให้พี่ไปส่งที่คอนโดป่ะ”
“ก้อแล้วแต่ พี่อยากไปส่งป่ะล่ะ เอไม่ชอบบังคับใจใครอ่ะ”
“อยากอยู่แล้วครับน้อง” ยิ้มหวานให้อีกแน่ะ ไม่ต้องก้อได้ แค่นี้ก้อจะละลายแล้ว
“งั้นก้อโอเคเลย” โอกาสมาอีกแว้ว ได้เรื่องล่ะคราวนี้ มารยาอีกหลายเล่มเกวียนที่ยังไม่ได้ใช้ ต้องงัดออกมาใช้ให้หมด ถ้าไม่ได้คราวนี้ก้อไม่รู้จะได้คราวไหนแล้ว
“รอพี่ที่ห้องนั่นแหละ เดี๋ยวเดินไปรับ” เอพยายามทำหน้าเฉยๆ ไม่ออกอาการว่าดีใจสุดโลกเลย
“คนนั้นใครอ่ะเอ” เอาอีกล่ะ ติดนิสัยเสือกมาจากไอดีมรึป่าวเนี่ย
“จะรู้ไปทำไมวะ”
“เอ้า...ก้อคนที่เข้ามายุ่งกับแฟนบัน บันก้อต้องรู้จักไว้ด้วยดิ”
“ใครแฟนมึง ถ้าพูดว่ากูเปนแฟนมึงอีก กูจะกลับห้องแล้วนะ”
“โอ๋ๆ ไม่พูดก้อได้ งอนเปนผู้หญิงเลยนะ”
“ไอเชี้ยบัน!!” ปากดีว่ะไอนี่ มันชอบกูจริงๆรึป่าวเนี่ย เริ่มไม่แน่ใจล่ะ
“อย่าโกดสิจ้ะ เดี๋ยวหน้าแก่นะ”
“ไอสาดดดดด” ไม่อยากคุยกับมันแล้วอ่ะ ผู้ชายบ้าไรวะ ปากจัดชิบเลย
“แล้วตกลงไอหน้าหล่อนั่นเปนใคร” มันหมายถึงพี่นัทใช่มั้ยเนี่ย
“กูไม่จำเปนต้องบอกมึงนิ” หน้ามันเหมือนเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว แต่ไม่กลัวหรอก 
“ที่บันถามเพราะบันหึงเอนะ บันไม่อยากให้ใครมาอยู่ใกล้ๆเอ ขนาดไอดีมบันยังทำใจแทบตายเลยนะกว่าจะยอมรับได้อ่ะ เอเหนใจบันบ้างไม่ได้หรอ” 
“เออๆๆ เขาเปนรุ่นพี่ที่เล่นวอลเลย์ด้วยกัน”
“หรอ เปนแค่รุ่นพี่แน่นะ”
“มึงจะเอาอะไรกับกูนักหนาวะ บอกว่าพี่ก้อพี่ดิ” แล้วทำไมต้องมานั่งแก้ตัวให้มันฟังด้วยวะเนี่ย แฟนก้อไม่ใช่ ท่าทางจะบ้าแล้วนะเนี่ยเรา
“ไอเอ! มึงไปไหนมาวะ กูหาตั้งนาน” 
“กูสิต้องถามมึง ไอเชี้ยดีม! มึงไปไหนมา ปล่อยให้กูรอหิวไส้จะขาด”
“มึงนี่บ่นเปนผู้หญิงเลยนะ กูปวดท้องก้อเลยไปเข้าห้องน้ำ” ทำไมมีแต่คนบอกว่าเหมือนผู้หญิงวะ กูก้อแค่บ่นนะ ผู้ชายบ่นไม่ได้รึไงวะ
“แล้วเมื่อกี้ใครวะ”
“พี่นัทอ่ะ”
“กูสังเกดว่าพักนี้เขาจะมายุ่งกับมึงบ่อยๆนะ ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรวะ” ไม่ให้สนิทได้ไงวะ ก้อนั่งคุยกันทั้งคืนแบบนั้น แทบจะรู้อยู่แล้วว่าพ่อแม่เขาชื่ออะไร
“ก้อป่าวหรอก เขาเปนนักวอลเลย์ กูก้อเปนนักวอลเลย์ ก้อต้องคุยกันเปนเรื่องธรรมดา” ยังไม่อยากให้ไอดีมรู้ว่าชอบพี่นัท ไม่แน่อาจจะโดนมันกระทืบเอา เพราะมันเกลียดเกย์อย่างกับอะไร



..........................เดี๋ยวมาต่อนะคร้าบ ตอนนี้ขออาบน้ำก่อน....................................